10 yıldır gözlerini kapatamıyor! Yalnızca ‘anne’ diyebiliyor
3 min read
Antalya’da yaşayan İbrahim-Gülsüm Özçelik çiftinin 3 çocuğundan en büyüğü Halil Özçelik (31), 2012 yılında İstanbul Teknik Üniversitesi (İTÜ) Konservatuar kısmı 2. sınıf öğrencisiyken, sağ gözünde görme bozukluğu yaşamaya başladı. Birinci etapta kendisine Behçet hastalığı teşhisi konulan Öztürk, istikrar ve konuşma bozukluğu yaşadıktan sonra okulu bırakıp Antalya’daki ailesinin yanına döndü.
Burada hastalığı daha da ağırlaşan Öztürk’e SSPE (Subakut Sklerozan Panensefalit) teşhisi konuldu. Bir mühlet sonra iki gözünü birden kaybeden Öztürk, akabinde konuşma, yemek yeme ve hareket işlevlerini büsbütün kaybetti. Özçelik ailesi, hastalığın tıbben kesin tedavisi bulunmadığını öğrenince adeta yıkıldı. Yüzde yüz mahzuru bulunan genç Halil, dans okulu açmayı planladığı hayatını artık yatağa bağımlı halde geçiriyor.
“GÖZLERİ KANIYOR”
Oğlunun 10 yıldır gözlerini bir sefer bile kırpmadığını aktaran anne Gülsüm Özçelik, buna rağmen onun göz kapaklarını bantlayarak kanlanmasının önüne geçtiğini anlattı. Özçelik, “Gözleri çok derecede kanlanıyor ve vakit zaman kanama yapıyor. Tahlili bantlama da buldum. Steril bantta gözünü açıyor, o yüzden yara bandıyla kapatıyorum. Akşam kapatıyorum, gündüz açıyorum. Sabah gözleri dinlenmiş oluyor” dedi.
“10 YILDIR BİR BEBEĞE BAKAR ÜZERE BAKIYORUM”
Özçelik, oğlunun yalnızca ‘anne’ diyebildiğini söz ederek, “Halil’in muhtaçlıkları çok oluyor. Zira ona bebek üzere bakmamız gerekiyor. Bütün her şeyi steril olmak zorunda. Islak mendil, bez, kağıt havlusu üzere bunlar daima gereksinim duyduğumuz şeyler. 10 yıldır bir bebeğe bakar üzere bakıyorum. Bütün yiyeceklerini öğüterek mama haline getirip o denli yediriyorum. Yalnızca suyu bardakla içebiliyor” diye konuştu.
“HAYALİNİ GERÇEKLEŞTİRMESİNİ İSTERDİM”
Halil’in fizik kısmı öğrencisiyken hayalinin peşinden koşup Konservatuar kısmına geçtiğini tabir eden Özçelik, onu her vakit desteklediğini ve gurur duyduğunu söyledi. “Oğlumun hayalinin gerçekleştirmesini isterdim” diyen Özçelik, halk oyunu ya da dans eden gençleri görünce duygulandığını söyledi.
“HER SABAH O KAHVALTIYI BEKLİYORUM”
Umudunu yitirmediğini belirten Çelik, “Keşke şunu da yapsaydım’ demedim. Dememek için de her yere götürdüm fakat devası yok. Allah var umut var. Ortanca oğlum düşünde ağabeyini görmüş ve bir gün kalkıp kahvaltı hazırlayacağını söylüyordu. O günden bu yana her sabah o kahvaltıyı bekliyorum. Tabipler ne kadar umut yok dese de hiçbir vakit umudumu yitirmedim. SSPE hastası çok kişi var. Bu hastalık araştırılsın. O kadar çocuğumuz var ki her gün bir tanesi vefat ediyor” tabirlerini kullandı.
